கருவளையம்

இரவுகள் பகலாய் தினம் வேஷம் போட;
ஈரேழு ஜன்மங்கள் நான் நடித்த ஞாபகம்.
கணீர் கம்பளத்தில் கடைசுகம் தேட;
உப்பினால் காயங்கள், சுட்டேரிந்த சித்திரம்!

சாக்ஷி

முழித்திருந்தேன்.
காத்திருந்தேன்.
கார் மேகம் மௌனமாய் கடந்து செல்வதை பார்த்திருக்கேன்.

காகித பூக்களிலும்
அசையா காற்றினிலும் துணைகொண்டேன்.
நீ எங்கே போனாயடி?

Lucid Dreams

I lay awake. I stay still.
I witness the purple sky whistle past in silence.
The scent of paper flowers and the sound of silence add to the inertness of life around.
I lie inside myself for endless hours.
I run, I fall, I scream, I drown.
I dream, with eyes wide shut of the story where I lay awake.

A broken vase. Withered Flowers.

Little hope, small wishes, eager eyes and a dirty doll to cling onto; that was all she had with her. She smelt dust, and could see very little. She could hear faint noises of people screaming and the sound of machines and tough men. She couldn’t tell if it was night or day. She tried hard to recall, her thoughts refused to spin past the last mug of milk that she drank the previous night. She remembered she wore a pretty pink frock, but she could hardly recognize it anymore. It looked more of black with patches of visible pink.

* * *

Closing her eyes, she went back to her tidy room.

The curtains, the breeze, the warmth of her bedspread and the small streak of light from her table lamp seemed to bring back hope. She hugged her soft toy close and cuddled herself to a comfortable curve. Smiling at her dreams she left the world of reality.

* * *

‘Aargh’ She screamed out. Something scratched her back hard and suddenly there was blinding light. She could hear clearly, she smelt some fresh air, she understood very little. There were mobs of men, women and children speaking simultaneously. There was nothing but chaos all around. She was helped out of those layers of debris.

Holding tight to the doll on her left, she tugged at the man who held her by her lil finger. ‘Where is my mother?’, she asked him.

Little hope, small wishes, eager eyes and a dirty doll to cling onto; that was all she had with her.

* * *

முடிவுரை

இன்று போல் ஓர் இருண்ட இரவில்
இடுகாடின் தனிமை சூழ
தென்றல் எனை மெரட்டி செல்கையில்
ஞாபகங்கள் தாலாட்டுதே!

மிண்ணும் அழகே

மிண்ணும் அழகே, மெளிரும் பூவே
சீண்டி பார்க்கையில்
சுடும் நிலவே
கொஞ்ச கொஞ்சமாய், என் மனதுக்குள் நுழைந்தாயே..

வானவில்லின் குறை அறிந்தேன்
மழை தாளத்தின் பிழை புரிந்தே
கண் விழித்தேன், பதில் அறிந்தேனடி..

உன் அழகினிலே
உன் சிரிப்பிலே
பூமியினில் வரும் தேவதையே

உன்னை பார்க்கும் நேரங்களில்
மோகம் மனம் கவர
மண்ணில் வீழ்தேனடி

கல்வெட்டுகள்

பேசும் வார்த்தைகள் யாவும்
சிலந்தி வலை என சூழ
மூச்சு தெணர சிக்கின்கொண்ட
ரக்கை இல்லா குருவி போல்,

கண்ணீரும் கதறலுமாய்
தனியே தவிக்கும் எனக்கு
காலங்கள் மாறும் எனிலும்
வட்டமாய் விரைந்து வரும்,

என்பதே கல்வெட்டாய் பதிந்தது.